Historia w trzech aktach

Akt I: Miłość pisana w ciemno

   Był zwyczajny dzień na służbie — cisza, wiatr, monotonia. Jakub, stojąc na warcie, w jednym ręku trzymając telefon oglądał się dookoła i przesunął w prawo profil na Tinderze… zupełnie w ciemno i przypadkowo. Nie było zdjęcia, nie było opisu, czysty przypadek i od razu MATCH!.

   Po drugiej stronie siedziała Asia, która tamtego dnia — z czystej ciekawości — postanowiła zobaczyć, co to za wynalazek ten Tinder. Nie miała nawet ustawionego zdjęcia — i chyba sama nie sądziła, że to „kliknięcie dla zabawy” przerodzi się w najpiękniejszą historię w jej życiu.

   Asia napisała pierwsza. Wiadomość pojawiła się jak mała iskierka w szarym dniu Jakuba. Zaskoczony, nie wiedząc właściwie z kim rozmawia, odpisał. Tak zaczęli — w ciemno, bez zdjęcia, ale z czymś dużo ważniejszym: ciekawością siebie.

   Kilka dni pisania przeniosło ich na Instagram — i wtedy Jakub w końcu zobaczył Asię. I zrozumiał, że los, przypadek i nuda na warcie potrafią zdziałać cuda.

Akt II: Chłód majówki i ciepło dwóch serc

   Ich pierwsze spotkanie pachniało majówką — choć na termometrze było bliżej zimy niż wiosny. Zwierzyniec, stawy Echo, trzy stopnie na plusie, a w sercach rozgrzewająca mieszanka ekscytacji i niepewności. Asia była ostrożna — bo wiadomo, internet i zupełnie obcy chłopak. Ale Jakub zrobił wszystko, żeby czuła się bezpiecznie. Zamiast klasycznej róży wręczył jej... gaz pieprzowy i sygnalizator dźwiękowy. I choć oboje śmiali się z tego nietypowego „prezentu”, w tym geście była cała jego troska: „Zawsze chcę, żebyś była bezpieczna — mnie obawiać się nie musisz”.    

   Majowe słońce nie grzało, ale ich rozmowy rozgrzewały każde zmarznięte dłonie. Zamiast siedzieć               w jednym miejscu, ruszyli przed siebie — długim spacerem wokół stawów, pod zachmurzonym niebem, które w końcu zaczęło się rozjaśniać od ich uśmiechów.    Później wskoczyli do samochodu i, nie mając planu, po prostu jechali przed siebie. Zamość, Nielisz, Biłgoraj — drogi mijały, ale w aucie czas stał w miejscu. Między żartami a ciszą, która wcale nie była niezręczna, zaczęło kiełkować coś, czego oboje tak bardzo potrzebowali — poczucie, że są tam, gdzie powinni.    

   Był też mały moment, który dziś wspominają z uśmiechem. Nitka stercząca z kurtki Jakuba — Asia wyciągnęła rękę, by ją złapać. On, pewny, że zaraz pierwszy raz złapie ją za dłoń, uniósł swoją… i się rozczarował. Nitka spadła na podłogę, a z nią wszystkie romantyczne złudzenia. Ale nie na długo. Kilka dni później, w Lublinie, los dał im drugą szansę. Wiosna w pełni, długi spacer do ulubionej restauracji Giuseppe      i ciepłe słońce, które tym razem grzało tak, jak trzeba. Jakub chwycił Asię za rękę — i choć ona,                        z rozbrajającym śmiechem, stwierdziła, że wygląda to jak u pary staruszków, oboje wiedzieli, że od tej chwili ich dłonie będą zawsze iść razem.    

   To właśnie wtedy pierwszy raz poczuli, że w tej historii nie ma już powrotu. I że wcale go nie chcą.